به گزارش فرانیوز، کانون نویسندگان ایران روز سهشنبه هفتم شهریور با انتشار بیانیهای نوشت: «دهها استاد دانشگاه در هفتههای اخیر از کار اخراج شدهاند. این اخراجها با شیوهها و بهانههای گوناگون صورت گرفته است اما آشکارا ادامه سرکوب روزافزون دانشگاه است».
در ادامه این بیانیه آمده است: «خبرها حاکی از آن است که فرمان این تصفیه در دانشگاههای متعددی از جمله دانشگاه تهران، دانشگاه شریف، دانشگاه هنر، دانشگاه علامه و … اجرا شده و اعتراض بسیاری از تشکلهای صنفی دانشجویان و دانشگاهیان را در پی داشته است. این تشکلها در بیانیههای اعتراضی خود به موارد متعدد سرکوب دانشگاهها اشاره کردهاند و از حربههای گوناگون حکومت پرده برداشتهاند».
کانون نویسندگان اشاره کرده که در ماههای گذشته بسیاری از دانشجویان به شکلهای مختلف از جمله اخراج و تعلیق، ممانعت از ورود به دانشگاه، حذف ترم، محرومیت از حق اقامت در خوابگاه و اعمال محدودیت در برخی رشتههای دانشگاهی، از تحصیل باز ماندهاند و برخی از استادان نیز با اخراج، تعلیق و «تنزل وضعیت» مواجه شدهاند.
کانون نویسندگان هشدار داد: «این سرکوب مداوم ادامه تلاش حکومت به قصد خاموش کردن صدای اعتراض و مقاومت دانشجویان و دانشگاهیان است؛ صدایی که از نخستین روزهای جنبش آزادیخواهانه اخیر بازتاب خواستههای مردم معترض بود و در متن وقایع به گوش میرسید».
در بیانیه کانون همچنین آمده است که مقاومت دانشجویان در این برهه ورود نیروهای امنیتی به دانشگاه را در پی داشت.
پیشتر کانون نویسندگان ایران بیانیهای «در اعلام همبستگی با دانشجویان و مردم معترض» منتشر کرد و در این بیانیه ضمن محکوم کردن «شکستن حریم دانشگاهها» از سوی حکومت، پیوستن برخی استادان به صف «دانشجویان پیشرو» را از جمله «وقایع خجستهی برخاسته از بستر اعتراضات» برشمرد.
این نهاد صنفی همچنین در بیانیه اخیر خود نوشت: «تصفیه اساتید و دانشجویان، حمله به دانشگاه و بازداشت و احضار و تهدید دانشجویان، و نیز مداخلهی امنیتی در ادارهی دانشگاهها در جمهوری اسلامی حکایت دیروز و امروز نیست و تا کنون ابعاد و اشکال مختلفی به خود دیده است. از نخستین روزهای استقرار این حکومت، دگراندیشان و استادان معترض به قلع و قمع فرهنگی موسوم به «انقلاب فرهنگی» «پاکسازی» شدند و «خودیها» یکشبه دانشگاهها و فضاهای علمی و فرهنگی را تصاحب کردند».
کانون نویسندگان در پایان هشدار داد: «اکنون حلقه سرکوبها تنگتر شده است و در میان سرکوبشدگان هستند کسانی که خود شاهدان خاموش سرکوبهای پیشین بودهاند. اگر جامعه در مقابل آنچه امروز در دانشگاهها میگذرد سکوت کند، بیم آن میرود که فاجعهی تصفیهی دانشگاهها در دهه ۶۰ در ابعادی دیگر تکرار شود و یکی از مهمترین کانونهای بالقوهی اعتراض و پافشردن بر طلب آزادی در محاق رود».
همزمان شوراهای صنفی دانشجویان کشور گزارش داد که موج تعلیق و اخراج استادان روز دوشنبه ۶ شهریور ماه به دانشگاه شیراز نیز رسید و «عزیز شفیعی زرقانی»، استاد گروه مهندسی مواد دانشگاه شیراز، نیز از این دانشگاه اخراج شده است.
بنابر این گزارش، عزیز شفیعی زرقانی ضمن حمایت از اعتراضات پس از «کشته شدن مهسا امینی حین بازداشت توسط گشت ارشاد»، به «تهدید و توبیخ دانشجویان و یورش نیروهای نظامی امنیتی به کتابخانه دانشگاه شیراز» اعتراض کرده بود.
صادق زیباکلام استاد دانشگاه نیز در واکنش به اخراج اساتید نوشت: «آنچه تحت عنوان اخراج، یا عدم تمدید قرارداد یا هر اسم دیگری که روی آن بگذاریم در دانشگاههای کشور در حال رخدادن است به نظر من مجازات استادان دانشگاه است.»
کانون صنفی استادان دانشگاهی ایران با انتشار بیانیهای از «دخالت فراوان» نهادهای امنیتی و اطلاعاتی جمهوری اسلامی در امور مربوط به دانشگاهها انتقاد کرد و در مورد آنچه «زوال تدریجی» این مراکز خوانده، هشدار داد.
در این بیانیه که روز یکشنبه پنجم شهریور منتشر شده است، این کانون صنفی از وزارت کشور خواسته به جای دخالت در کار دانشگاههای ایران به «وظایف قانونی» خود از جمله «ارتقاء امنیت کشور» بپردازد.
همزمان وزارت کشور دولت رئیسی با انتشار اطلاعیهای به دفاع از اخراج استادان مستقل از دانشگاهها پرداخت و نوشت: «آنچه وزارت علوم در برابر معدود اساتیدی صورت داد که دچار رکود علمی بوده اما نقش مهمی در نمایشهای رسانهای داشتهاند، بر مبنای موازین قانونی و البته وظیفه انقلابی این وزارتخانه است.»
وزارت کشور با ادعای «رکود علمی» این استادها و متهم کردنشان به «بیاخلاقی سیاسی و نمایشهای رسانهای»، افزود: «آنها کوشیدهاند تا فرصت تولید علم و به تبع آن احساس افتخار ملی و سپهر فرهنگی-سیاسی دانشگاهها را آلوده به نگرش جناحی و بعضا ضدملی کنند.»
فشارها بر دانشجویان و استادان دانشگاه در حالی شدت گرفته که در اعتراضات سراسری ۱۴۰۱ که متأثر از جان باختن مهسا ژینا امینی در بازداشت گشت ارشاد رقم خورد، دانشگاههای مختلف ایران از کانونهای اصلی تجمع و اعتراض علیه جمهوری اسلامی بودند.