براساس فراخوان شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان، امروز سه شنبه ۱۹ اردیبهشت، معلمان در شهرهای مختلف تجمع اعتراضی برگزار و با تاکید بر اینکه جای معلم زندان نیست، خواستار آزادی بی قید و شرط همه فعالان در بند شدند.
به گزارش فرانیوز، پیش از این اعلام شده بود که این تجمع در تهران مقابل مجلس شورای اسلامی، در مراکز استان‌ها مقابل ادارات کل آموزش‌وپرورش و در شهرستان‌ها نیز مقابل ادارات آموزش‌وپرورش برگزار خواهد شد.
معلمان در شهرهای مختلف کشور از جمله شوش، هرسین استان کرمانشاه، اراک، اهواز، سنندج، اسلام آباد غرب، همدان تربت حیدریه و اهواز مقابل ادارات آموزش‌وپرورش تجمع کردند.
در این تجمع که به فراخوان شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان صورت گرفته است، معلمان پلاکاردهایی با عنوان «آزادی را بیاموز، این است درس امروز» به همراه داشتند. معلمان همچنین پلاکاردها و دست نوشته هایی در دست داشتند که بر روی آن نوشته شده بود، «جای معلم زندان نیست».
شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران پیش از شروع این تجمع‌ها، قطعنامه پایانی این تجمع سراسری را در کانال خود منتشر کرد.
بر اساس این قطعنامه، معلمان هشت مورد از دلایل اعتراضات خود و همچنین لزوم تغییرات و بازنگری عمده در آموزش‌وپرورش را نوشتند. معلمان در این بیانیه تاکید کرده‌اند که بی‌توجهی حاکمان به نقش محوری معلمان در آموزش و ضرورت برخورداری آنان از رفاهی نسبی نیز انگیزه‌ای برای تلاش‌هایی فردی یا جمعی این معلمان و ادامه‌دهندگان راهشان در دوره‌های مختلف شده است.
شورای هماهنگی در این قطعنامه اردیبهشت را ماه معلمان نامید و این ماه را ماهی معرفی کرد که به‌رغم «فراموشی عمدی دستگاه‌های تبلیغاتی حکومتی، با نام تاثیرگذارترین چهره‌ها در تاریخ آموزش جدید و مبارزات معلمان در کشور مزین شده است».
در این قطعنامه همچنین به عمده‌ترین مطالبات معیشتی معلمان، ازجمله «اجرای دقیق قانون مدیریت خدمات کشوری برای شاغل و بازنشسته»، «اجرای دقیق رتبه‌بندی معلمان مطابق مصوبه اولی»، «بازگشت به اجرای اصل ۳۰ قانون اساسی»، «تامین آموزش با کیفیت و امنیت مدارس به‌ویژه برای دختران دانش‌آموز» «آزادی بی‌قیدوشرط همه فعالان در بند» اشاره شده است.
معلمان همچنین اعلام کردند که بدون «بازنگری دقیق در مبانی فکری و سیاسی ایدئولوژی حاکم» و همچنین «بدون بازاندیشی انتقادی و عمیق در شیوه‌های حکمرانی و اداره مدارس»، وضعیت آموزش‌وپرورش در ایران سامان نخواهد یافت.
آن‌ها در ادامه به «رهاسازی مدرسه و نظام آموزشی از سیطره ایدئولوژی تمامیت‌خواه حاکم» نیز اشاره کردند و خواستار پذیرش تفاوت‌های فردی، فرهنگی و اجتماعی دانش‌آموزان در حاکمیت شدند.
تمرکزگرایی شدید موجود در نظام آموزشی، یکی دیگر از مواردی بود که معلمان به آن اشاره کردند و نوشتند که این سیاست‌ها «فضای مدرسه را با خفقان، رخوت و بی‌انگیزگی و تهی‌شدن از انرژی‌های عاطفی و فرهنگی پر کرده» و جایی برای نقش‌آفرینی معلمان و دانش‌آموزان در فرایند آموزش باقی نگذاشته است.
