به گزارش فرانیوز، محمد شریفی‌مقدم، دبیرکل خانه پرستار ایران در گفتگو با ایلنا یکی از دلایل کمبود پرستار در بیمارستان‌ها را مخالفت وزارت بهداشت جمهوری اسلامی با «جذبِ نیروی رسمی» طی دو سال اخیر دانسته میگوید: بیمارستان‌ها برای تامین نیرو مجبورند از «نیروهای قراردادی و شرکتی» استفاده کنند.
به گفته این مقام صنفی، بسیاری از تحصیل‌کردگانِ پرستاری به‌دلیل حقوقِ پایین قراردادهای غیر رسمی، حاضر به کار نمی‌شوند و بیمارستان‌ها با «اضافه کارِ اجباری» از ظرفیتِ نیروی موجود برای پُر کردنِ خلاء با ساعتی ۱۶ تا ۲۰ هزار تومان سوءاستفاده می‌کنند».
پیشتر محمد شریفی مقدم، دبیرکل خانه پرستار، از آمار «مهاجرت سالانه دست‌کم ۲۵۰۰ تا ۳۰۰۰ پرستار» از کشور خبر داده و گفته بود: «البته این آمار هم دقیق نیست، چون برخی شخصی و یا راه‌های دیگری برای مهاجرت اقدام می‌کنند.»
محمد میرزابیگی رئیس سازمان پرستاری سال نیز گذشته اعلام کرده بود که «۷۵۰۰ نفر از پرستاران به دلیل ابتلا به کرونا از کار افتاده شدند و ضربه ناشی از کمبود پرستار مستقیما به مردم وارد می‌شود».
بر اساس آمارهای رسمی در ایران، بیش از ۱۳۰ پرستار در سه پیک کرونا، یعنی تا اسفند سال ۹۹، جان خود را در این همه‌گیری از دست دادند.
عباس عابدی، معاون پرستاری وزارت بهداشت و درمان جمهوری اسلامی نوزدهم آذرماه ۱۴۰۱ از کمبود شدید پرستار خبر داده و گفته بود که کشور نیاز به «یکصد هزار پرستار» دارد.
دبیرکل خانه پرستار ایران با اعلام اینکه «تعدادِ استانداردِ نیروها» در ارائه «خدماتِ صحیح» مهم است، گفت: طبقِ استانداردهای حداقلی، به ازای هر هزار نفر، «حداقل باید ۳ پرستار» وجود داشته باشد که الان ۲ نفر است «و ما هنوز به کف استاندارد هم نرسیده‌ایم».
به گفته محمد میرزابیگی، رئیس‌کل سازمان نظام پرستاری در بیست و هشتم تیرماه «۱۷ هزار نفر» از کادر سلامت که «۱۲ هزار نفر» آنها پرستار بودند، با وجود وعده استخدام، پس از فروکش کردن همه‌گیری کرونا نه تنها استخدام نشدند بلکه بیکار شدند.
