به گزارش فرانیوز، شبکه حقوق بشر کردستان نوشت زینب جلالیان که شانزدهمین سال حبس خود را می‌گذراند به «برفک دهان، ناخنک چشم، ضعف بینایی، آسم، ناراحتی کلیوی و گوارشی» مبتلاست اما به دلیل «مخالفت وزارت اطلاعات همچنان از دسترسی به خدمات پزشکی محروم است و بینایی چشم او در معرض آسیب جدی قرار دارد».
این شبکه همچنین از قول یک منبع مطلع نقل کرده است که «تیمی از بازجویان وزارت اطلاعات در زندان یزد، محل نگهداری زینب جلالیان او را مورد بازجویی مجدد قرار دادند و به او اعلام کرده‌اند که باید نامه‌ای که به همراه تعدادی دیگر از زندانیان سیاسی زن از جمله نرگس محمدی و گلرخ ایرایی امضا کرده‌اند و در روزنامه لوموند منتشر شده است را تکذیب کند» و تا زمانی که «ابراز ندامت نکند به خدمات پزشکی تخصصی دسترسی نخواهد یافت».
سپیده قلیان، نرگس محمدی، گلرخ ایرایی، نیلوفر بیانی و زینب جلالیان در شهریور ماه در پیام‌های جداگانه‌ای از زندان اوین به نشست «زندانیان سیاسی از ایران و فراتر از آن، صداهای قدرتمند فراتر از دیوارهای ظلم» در خصوص وضعیت‌شان و فضای سیاسی ایران اظهار نظر کردند و روزنامه لوموند چاپ پاریس در صفحه اول خود به آن پرداخته است.
زینب جلالیان در این یادداشت نوشته بود: «من زینب هستم. زینب جلالیان. زن کُردی که طی سالیان حبس‌ام شاهد جنایات بسیاری در زندان‌های جمهوری‌اسلامی بوده‌ام. شاهد تحقیرها، تهمت‌ها و اهانت‌های بسیاری، شکنجه‌ی زندانیان و از همه سخت‌تر شاهد اعدام همبندیانم بودم. آیا دردی بزرگتر از این هست؟ با این‌حال این ظالمان از من می‌خواهند ابراز پشیمانی کنم. منی که این همه ظلم را با چشمانم دیده‌ام، ابراز پشیمانی کنم»؟
خانم جلالیان ادامه داده: «اسفند سال ۸۶ (۱۶ سال پیش) در کرمانشاه بازداشت شدم. تا دو ماه پس از بازداشتم، کسی از شرایطم و مکانی که محبوس بودم اطلاع نداشت».
در شهریور ماه سازمان حقوق بشری هه‌نگاو خبر داد که زینب جلالیان در شانزدهمین سال حبس خود، برغم بیماری از مرخصی و ملاقات با خانواده محروم است.
او تاکنون دوران محکومیت خود را در زندان‌های خوی، اوین، کرمانشاه، قرچک ورامین، کرمان و یزد گذرانده است.
حکم اعدام زینب جلالیان، زندانی سیاسی کرد در سال ۱۳۸۸ توسط دیوان عالی کشور تایید و این حکم در آبان ماه ۱۳۹۰ مشمول عفو و با یک درجه تخفیف به حبس ابد تبدیل شد. او از سال ۱۳۸۷ تاکنون بدون داشتن حق مرخصی در زندان است.
