به گزارش فرانیوز، پیکر «آفاق خسروی (رحیمیان)»، همسر یکی از اعدام‌شدگان بهایی و مادر «کیوان رحیمیان»، زندانی بهایی، با تصمیم خانواده‌اش به دانشکده پزشکی اهدا شد.
کامران رحیمیان، فرزند آفاق خسروی‌وند، شهروند بهائی که چهارشنبه یکم آذر درگذشت، روز دوشنبه ششم آذر اعلام کرد که «برای حفظ استقلال جامعه بهائی» و همچنین «احترام به حریم روح خاوران» که به گفته او پدرش نیز «بخشی از آن است»، خانواده تصمیم گرفته پیکر مادرش را «وقف یادگیری دانشجویان پزشکی» کند.
این تصمیم در پی آزار و فشار بر شهروندان بهایی برای دفن اموات‌شان در خاوران تهران صورت گرفته است. از ابتدای سال جدید، تعداد زیادی از اموات بهاییان بدون اطلاع خانواده و مراسم مذهبی در محل گورهای دسته‌جمعی اعدام‌شدگان دهه شصت دفن شده‌اند. بهشت زهرا فقط به تعدادی از شهروندان بهایی که مبلغ هنگفتی به فردی به نام «مومنی»، وابسته به وزارت اطلاعات پرداخت کرده‌اند، اجازه دفن در گورستان بهاییان تهران داده است.
رحیم رحیمیان، شهروند بهائی و همسر آفاق خسروی‌وند، در سال‌های نخستین دهه ۶۰ توسط جمهوری اسلامی اعدام شد و جسد وی بدون اطلاع خانواده در گورستان خاوران دفن شده است. در حال حاضر فرزند دیگرش کیوان رحیمیان زندانی است.
به گفته کامران رحیمیان، تصمیم برای اهدای پیکر مادرش بر اساس «میل آفاق به یادگیری و حمایت بی‌دریغ» از فرزندانش در مسیر یادگیری گرفته شده است.
در سال‌های گذشته، کیوان و کامران رحیمیان، فرزندان آفاق رحیمیان، هرکدام به ترتیب ۵ و ۴ سال را به‌اتهام تدریس روانشناسی به جوانان محروم از تحصیل بهایی، در زندان گذرانده‌اند.
کیوان رحیمیان، بار دیگر در ۲۷ تیر۱۴۰۲ توسط ماموران وزارت اطلاعات دستگیر شده و بیش از چهار ماه است که بلاتکلیف در زندان اوین نگه داشته شده است.
این شهروند بهایی برای وداع با مادر خود، سه روز به مرخصی اعزام شده است.
منابع خبری گزارش داده‌اند که خانواده‌های زندانیان سیاسی اعدام شده در دهه ۶۰ که روز جمعه سوم آذر برای یادبود عزیزانشان به گورستان خاوران رفته بودند، با ردیفی از گورهای کنده‌شده در محوطه گورهای دسته‌جمعی خاوران مواجه شدند.
به گزارش کانال تلگرام «منشور آزادی، رفاه، برابری»، دفن شهروندان بهائی درگذشته در گورستان خاوران «از دو سال پیش با وجود مخالفت جامعه بهائی» ادامه داشته و «هدف جمهوری اسلامی» از این اقدام «نابودی سند جنایت کشتار دسته جمعی زندانیان سیاسی در سال ۶۷ است که در گورهای دسته جمعی در خاوران دفن شده‌اند».
بنا بر این گزارش، «خانواده‌های خاوران بارها نسبت به این اقدام اعتراض کرده و آن را محکوم کرده‌اند» و از جمله « در اردیبهشت ۱۴۰۲ جمعی از خانواده‌های خاوران در داخل با انتشار نامه‌ای این حرکت را محکوم کردند و خواستار توقف تلاش حکومت برای نابودی آثار جنایت در خاوران شدند.»
